กุฏิทูสกชาดก
ลิงกับนกขมิ้น
ในอดีตกาล เมื่อพระเจ้าพรหมทัตครองราชสมบัติอยู่ใน พระนครพาราณสี พระโพธิสัตว์บังเกิดเป็นนกขมิ้น เจริญวัยแล้ว กระทำรังที่แน่นหนามั่นคง อยู่ในป่าพิมพานต์ ครั้งนั้นมีลิงตัวหนึ่ง เมื่อฝนตกหนักในฤดูฝน ได้รับความเหน็บหนาวนั่งกัดฟันอยู่ในที่ไม่ไกลรังของนกขมิ้น นกขมิ้นเห็นลิงนั่งหนาวตัวสั่นยู่อย่างนั้น จึงกล่าวกับลิงว่า “ท่านวานรท่านมีศีรษะ มือและเท้าเหมือนมนุษย์ทำไมท่านไม่ทำรังอยู่เล่า”
ลิงตอบว่า “ท่านกขมิ้นศีรษะ มือ และเท้าของเราเหมือนของมนุษย์ก็จริง แต่ปัญญาที่ว่า ประเสริฐสุดของหมู่มนุษย์ ของเราไม่มี”
นกขมิ้นตอบว่า “ผู้มีจิตไม่มั่นคง มีจิตกลับกลอก มักทำร้ายเพื่อนฝูง ไม่อยู่นิ่ง ๆ ก็ย่อมไม่ได้รับความสุข” และกล่าวต่ออีกว่า “ท่านจงเปลี่ยนพฤติกรรมนี้เสีย ท่านจงทำที่อาศัยเป็นที่ป้องกันความหนาวและลมเถิด”
ลิงคิดว่า “เจ้านกนี้ด่าเรา เพราะตัวเองจับอยู่ในรัง เราจักทำให้มันออกจากรัง” ลำดับนั้น ลิงได้กระโดดหมายจะจับนกขมิ้น ๆ จึงบินหนีไปที่อื่น ลิงได้ทำลายรังของนกขมิ้นจนแหลกละเอียดเสร็จแล้วก็กระโดดหนีจากไป
พระศาสดาครั้นทรงนำพระธรรมเทศนานี้มาแสดงแล้ว จึงทรงประชุมชาดกว่า ลิงในครั้งนั้น ได้เป็นภิกษุผู้เผากุฎีในครั้งนี้ ส่วนนกขมิ้นในครั้งนั้น ได้เป็นเราตถาคต ฉะนี้แล จบ กุฏิทูสกชาดก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น